Ustawa o handlu zagranicznym i płatnościach reguluje handel zagraniczny i transakcje gospodarcze między niemieckimi obywatelami a obcokrajowcami – zawsze na zasadzie terytorium gospodarczego. Od 1961 roku stanowi ona ramy dla organizacji handlu z innymi krajami. Ustawa o handlu zagranicznym i płatnościach opiera się na zasadzie, że wszystkie transakcje z innymi krajami są dozwolone bez ograniczeń, o ile nie podlegają one wyraźnie ograniczeniom.
W związku z tym, przepływ towarów, płatności i usług z zagranicznymi krajami jest wolny. Ograniczenia mogą wynikać zarówno z samej Ustawy o handlu zagranicznym i płatnościach, jak również z innych praw i przepisów – na przykład z przepisów celnych, przepisów zdrowotnych czy przepisów dotyczących regulacji rynku.
